Tonight I'm screaming out to the stars - część II

Paring: HunHan, TaoHun
Ostrzeżenia: przekleństwa, jakieś tam nawiązania seksualne, w sumie nic specjalnego jak na razie

Chyba mam coś do powiedzenia: Ten fik ma ponad rok. I dotąd funkcjonował z tylko jedną częścią - wstępniaczkiem. Mówiłam, że nie chcę zaczynać nowych serii przed skończeniem starych, a jako że ostatnio zwyczjanie nie mam czasu na poprawczak, postanowiłam wrzucić coś, co jest krótkie, lekkie i przyjemne. Także tego, indżoj!

Kiedy stanąłem w jej drzwiach, Amber nie wyglądała na zdziwioną. Wpuściła mnie bez słowa, bez żadnego pytania ani prośby o wytłumaczenie. Za nic w życiu nie byłem jej tak wdzięczny.

>>

Nie płakałem. Nie upijałem się ani nie wpadłem w stan odrętwienia. Nie miałem w sobie nic z romantycznego cierpiętnika. Oni umierali z rozpaczy, tworzyli wiersze o zranionym sercu i zapisywali się na kartach historii. A ja, całkowicie pozbawiony wrażliwości artystycznej, po prostu rzygalem.

Pochyliłem się nad łazienką, próbując opanować kolejną falę mdłości. Czułem go, pierdolonego Sehuna. Zupełnie jakbym nie mógł zapomnieć, pozbyć się wspomnienia jego dotyku. Jego dłoni, które nie były tylko na mnie. I ust, które częściej niż mnie całowały kogoś innego, pewnie nawet zupełnie przypadkowego. Znowu targnęły mną torsje.

Amber pojawiła się po kilkunastu minutach, by położyć mi na szyję zimny okład. Nie byłem wdzięczny. Aktualnie nienawidziłem jej niemal tak samo jak Sehuna. Jej, jej pieprzonego chłopaka i ich idealnego związku. Związku, w którym żadna strona nie była toksycznym psychopatą, żadna nie zdradzała ani nie usiłowała dowartościować się na drugiej.

Zwymiotowałem po raz kolejny. Dlaczego nie mogłem przeżywać samotności jak Bridget Jones? Oddałbym wszystko za możliwość siedzenia przed telewizorem, wpierdalania lodów i jeszcze nazywania tego cierpieniem.

>>

Ta impreza po prostu nie chciała, żebym na nią przyszedł, czułem to. Podskórnie bądź podświadomie, na pewno bardzo wyraźnie. Przynajmniej tak próbowałem wytłumaczyć to Amber. Nie, żebym chociaż miał nadzieję, że będzie słuchać. Wypchnęła mnie tam, używając brutalnej przemocy zarówno werbalnej jak i fizycznej.

Oczywiście, że jej się dałem. Gdybym chciał, mógłbym ją pokonać jednym palcem. Albo dwoma. Albo gdybym się bardzo postarał, to może udałoby mi się jej w ogóle zaszkodzić. Co nie zmieniało faktu, że się dałem. Mimo wszystko też chciałem wreszcie wyjść, musiałem wrócić do świata żywych, do studiów i innych ludzi. Jeżeli mogła mi w tym pomóc jedna chujowa impreza... Cóż, byłem człowiekiem skłonnym do poświęceń.

Wręcz aż za bardzo, biorąc pod uwagę, że wytrzymałem z Sehunem niemal rok. 

>>

Dość szybko zorientowałem się, że pójście na tę imprezę było najgłupszym pomysłem, na jaki kiedykolwiek wpadłem. Pomijając oczywiście samo zakochanie się w Sehunie, ale to akurat nie podpadało pod kategorię „niemądra decyzja”, tylko „najgorszy błąd w moim życiu porównywalny z wynalezieniem pierdolonej bomby atomowej”.

Po pierwsze na imprezie był Sehun. Z pieprzonym Tao. I żadnemu z nich nie przeszkadzało towarzystwo innych ludzi na tyle, żeby przestali okazywać sobie uczucia. A, ujmując to mniej eufemistycznie, nie mieli problemów z niemalże jebaniem się na kanapie pośrodku sali.

(Tak naprawdę pocałowali się dwukrotnie i odsunęli się, gdy tylko mnie zobaczyli. Tao chyba za bardzo mnie lubił, a Sehun nigdy nie był zwolennikiem mszczenia się w tak żałosny sposób. Ale kompletnie mnie to nie obchodziło. Chciałem tylko wyrwać im kręgosłupy.)

Po drugie totalnie się upierdoliłem. Nie byłem pewien, czy bardziej ze złości, czy ze smutku, ale w gruncie rzeczy nie miało to znaczenia. Ważne było to, że wylądowałem z jakimś obcym facetem w łazience. I całkiem mi się podobało. Przynajmniej dopóki stamtąd nie wyszedłem.

Sehun stał z założonymi rękami, oparty o ścianę. Spoglądał przed siebie, na jakiś obraz, który chyba powinienem znać. Prawdopodobnie go nawet znałem. Tylko że na trzeźwo.

- Naprawdę? - Sehun wciąż udawał, że na mnie nie patrzy.

Zacisnąłem szczękę. Miłe uczucie ulgi powoli zastępowała pojawiajaca się znikąd wściekłość. Musiałem się temu przeciwstawić. Gniew i alkohol naprawdę nie były najlepszym połączeniem. A jeszcze w komplecie z pernamentną chęcią przypierdolenia temu chujowi...

- Jakiś problem? - warknąłem.

Sehun odwrócił się do mnie. Też był wkurwiony, chyba jeszcze bardziej niż ja. Co było dość zabawne, biorąc pod uwagę, że nie miał najmniejszego powodu.

- Mam nadzieję, że podczas naszego związku nie byłeś taki łatwy – wycedził.

- No popatrz, a ja w stosunku do ciebie nawet nie mogę mieć takich złudzeń.

Jego twarz stężała. Zbliżył się do mnie powoli. Chciał mi zapierdolić, widziałem to w jego oczach. Nigdy przedtem się nie pobiliśmy, nie wiedziałem nawet, czy jest silny. 

Cofnąłem się, zanim jeszcze wyprowadził jakikolwiek cios. Zatoczyłem się, gdy stopy próbowały opanować nagłą zmianę podłoża. Nie opanowały. Poczułem, że upadam, więc desperacko złapałem się jedynej rzeczy w zasięgu ręki.

Sehuna.

Głowa uderzyła o posadzkę i chwilę później straciłem przytomność. Pozostawało mi jedynie mieć nadzieję, że Sehun również zemdlał. Albo poważnie się uszkodził. Na tyle, żeby nie móc się bronić, kiedy po przebudzeniu spróbuję go dobić.